Charakterystyka trasy: trasę wytyczono po podziemnej części umocnień Międzyrzeckiego Rejonu Umocnień.

 Trasa prowadzi po podziemnej części wznoszonego u schyłku lat trzydziestych XX w. potężnego zespołu trzech dział, które miały być umieszczone w stalowych kopułach ważących kilkadziesiąt ton. Każda z armat miała mieć zasięg ostrzału ok. 20 km. Obiekt byłby broniony przez bunkry podobne do istniejących w okolicy. Podziemna trasa to labirynt korytarzy, tuneli komunikacyjnych i olbrzymich komór koszarowo - magazynowych. W podziemiach poruszała się elektryczna kolejka dowożąca materiały do wznoszonych obiektów. Następnie wstrzymano prace budowlane i zmieniono podziemia na ukryta farbę, która służyła do transportu materiałów i części do naprawy silników samolotowych. By móc bezkolizyjnie poruszać się po trasie, układowi podziemi nadano kształt ósemki o jednym kole większym. Zestawy wagoników po dostarczeniu zaopatrzenia lub innych ładunków powracały na główna drogę ruchu mijając się na dworcach: północ i południe.

Oczywiście wszystkie pomieszczenia posiadały oświetlenie elektryczne i łączność telefoniczna. Pod tunelami przebiegał system drenów odwadniających. Obiekty bojowe do transportu zaopatrzenia i amunicji na poziom prowadzenia walki i obrony miały mieć zainstalowane windy towarowe, podobne do tej której fragmenty widzimy w panzerwerku 714.

Pod koniec wojny odcinek jednego z korytarzy został sprytnie zamaskowany i przeznaczony na schowek zrabowanych wcześniej z muzeów skarbów. O tajnej skrytce bardzo szybko dowiedzieli się zdobywcy tych terenów – Rosjanie i po odszukaniu ukrytego miejsca wywieźli z niego zabytkowe i cenne przedmioty.